Gelijkenissen tussen de top 1% in de VS en China

Op Independence Day (Onafhankelijkheidsdag) 4 juli 2021 in Amerika, schreef Jack Posobiec, oud-marine intelligence analist, over de gelijkenissen tussen de 1% van de VS en China. Hieronder leest u de vertaling van zijn stuk met onderliggend thema de viering onafhankelijkheidsdag en Jack Posobiec volgt u hier op Twitter. Als achtergrond informatie is het aan te raden om de Amerikaanse verklaring van onafhankelijkheid te lezen.

Laten we eens kijken naar het scorebord. In de vaak aangehaalde kwesties van de dag, bespreken we censuur in openbare ruimtes, geïnstitutionaliseerde ‘woke-cultuur’ door bedrijven en militairen, Critical Race Theory-indoctrinatie van onze jongeren in door de overheid gefinancierde onderwijscentra van de overheid, het opheffen van traditionele culturele normen, spionage van politieke tegenstanders, een verkiezing die niemand in twijfel mag trekken, enorme pieken in moorden en drugsdoden in elke grote Amerikaanse stad in combinatie met de demonisering van de wetshandhaving, een financiële sector die steeds meer tegen de belangen van de werkende middenklasse Amerikanen ingaat, en een productiebasis die is verkocht aan onze grootste wereldrivaal, de Volksrepubliek China (die verantwoordelijk is voor een dodelijke wereldwijde pandemie die waarschijnlijk is ontstaan door hun gevaarlijke laboratoriumexperimenten in Wuhan).

Als je het aandurft om je uit te spreken over een van de bovenstaande zaken, riskeer je verbanning, reputatieschade, loopbaanbeëindiging, uitsluiting van het openbare debat, verwijdering uit betalingsverwerkers en in de meest extreme gevallen vervolging.

Waarom gebeurt dit? Omdat er een 1% in Amerika is die een krachtige invloed uitoefent op de rest.

Na mijn studie heb ik een aantal jaren in China gewoond en gewerkt. In China zijn de regels eigenlijk vrij eenvoudig. De elites hebben de touwtjes in handen en dat weet iedereen. De Chinese Communistische Partij (CCP) heeft 92 miljoen leden die toezicht houden op een bevolking van 1,4 miljard mensen. Het is geen politieke partij in enige betekenisvolle zin. In wezen fungeert de CCP als zowel de heersende elite als de regering zelf. Het is geen monoliet; er zijn veel kandidaten voor macht, politieke facties, familiebanden en concurrerende regionale belangen. Maar wat de CCP-leden allemaal delen, is dat zij, 6% van de Chinese bevolking, de “1%” zijn die de rest controleert.

Hoewel er sterke morele argumenten kunnen worden aangevoerd over de gevaarlijke plannen en rampzalige geschiedenis van de CCP, kan er nog iets anders worden geleerd door westerse waarnemers van de bestuursvorm van de CCP. Door de lens van het CCP-model kunnen we veel waarheden over Amerika begrijpen, die anders verborgen zouden blijven.

Ja, de Verenigde Staten hebben populaire verkiezingen en China niet (“toestemming van de geregeerden”). Maar hoe vaak lijken gekozen functionarissen slechts een soort window-dressing of performatieve entertainmentlaag te bieden over de feitelijke machtsstructuur van het land? Het lijkt erop dat er bijna geen betekenisvolle verandering kan plaatsvinden, ongeacht welke grote Amerikaanse politieke partij aan de macht is. Een tijdlang zorgde de verkiezing van Donald J. Trump ervoor dat deze stand van zaken werd verstoord, toen de vastgoedmagnaat de politieke macht verwierf zonder de kanalen van de heersende klasse te vereren – maar het personeel van de 45e regering had nog steeds alles- een al te bekende band met de elitefamilies van het land.

In China strijden de verschillende facties en subfacties van de CCP om politieke invloed, om de overheidsuitgaven te beheersen, om de richting van nationale verhalen te sturen en om persoonlijke koninkrijkjes in te stellen in de regering, het leger, de academische wereld en het bedrijfsleven. Deze geschillen tussen de facties zorgen voor net genoeg wrijving in het systeem om de 1,4 miljard mensen van China af te leiden van het feit dat een kleine, heersende minderheid de afgelopen honderd jaar de macht heeft geconsolideerd.

Door de staat gerunde media in China dienen in opdracht van de facties van de CCP, met weinig daglicht tussen hen in. In de Verenigde Staten hebben we ook facties binnen onze heersende klasse, en deze facties hebben dezelfde macht over Amerikaanse bedrijfsmedia. In veel gevallen nemen de gekozen functionarissen van de Amerikaanse regering hun aanwijzingen van de bedrijfsmedia zelf, en niet andersom.

De stroom stroomt op dezelfde manier, tussen onze 1% en die van hen, zij het dat de conventies een andere naam hebben.

Laten we op deze Onafhankelijkheidsdag nadenken over de huidige staat van ons land. In 2021 wordt ons gevraagd om klassieke Amerikaanse waarden in te ruilen voor een nieuwe set morele regels. Onder andere patriottisme en nationale trots worden nu gedefinieerd als ‘problematisch’. In Amerika wordt een “algemene haat tegen de westerse beschaving” verspreid door de heersende elites – een haat waarvan de CCP maar al te graag misbruik maakt.

CCP-leden wonen Nationale Partijconferenties en elite-denktanks bij om te pronken met hun macht over de samenleving en om hun volgende stappen te plannen en elkaar te herinneren aan hun successen en invloed. Hetzelfde geldt voor de Amerikaanse heersende elite, die voor dezelfde doeleinden nationale en internationale conferenties en onderzoeksinstellingen bijwoont: van het Aspen Institute, tot de Atlantic Council, Brookings Institute, het Center for a New American Security, helemaal tot aan Davos en het World Economic Forum van Klaus Schwab.

De CCP houdt streng toezicht op welke gesprekken in de openbare ruimte kunnen worden gevoerd door middel van verboden, censuur, The Great Firewall en constante sentimentanalyse van de publieke opinie. Dat geldt ook voor de heersende elite van Amerika, ondersteund door de nieuwe tools die worden aangeboden door Silicon Valley. De CCP indoctrineert jongeren in hun verschillende politieke programma’s, stelt sociaal en cultureel beleid in (en handhaaft het), houdt digitaal toezicht op religieuze minderheden en heeft in het verleden straatschurken losgelaten op dissidenten. (De overeenkomsten tussen de Rode Garde van de Chinese Culturele Revolutie en de Antifa van vandaag zijn voor iedereen zichtbaar. Zij zijn de stoottroepen van het systeem.)

De culturele en economische achteruitgang van Amerika kwam tot stand in de jaren 2000 als gevolg van het ernstige wanbeheer van onze heersende elites. De ruggengraat van onze productie-industrie werd naar het buitenland gestuurd terwijl ze hun zakken vulden – net als onze troepen terwijl, nogmaals, de elites hun zakken vulden. Natuurlijk profiteerde de CCP hier ook van – iedereen was daar zeker van.

Toen grote tekortkomingen in ons sociaal beleid ten aanzien van kinderen en hun gezinnen de Amerikaanse gezinsvorming belemmerden en vertraagden, voerden de elites een beleid van open grenzen in, in plaats van de gevolgen van hun wanbeheer aan te pakken.

Scholen en universiteiten hielden op met hun verlangen naar educatieve vooruitgang en werden in plaats daarvan indoctrinatiecentra voor de nieuwe theologie van de op marxistisch gebaseerde Critical Race Theory, waardoor de heersende elite een doorgang kreeg om hun voorrecht te behouden ten koste van de werkende middenklasse Amerikanen die zijn overspoeld in identitair tribalisme.

Het is niet alleen het feit dat wij, de geregeerden, in de steek worden gelaten door onze heersende elites. Het is dat deze mislukkingen de weg hebben geëffend voor de waarden van de CCP om de wereld te domineren. Het is dan ook geen wonder dat ons systeem van elite-regeringen sterk op dat van hen begint te lijken. In plaats van dat het westen China beïnvloedt om opener te worden, heeft de CCP de westerse elites laten zien hoe ze autoritairder kunnen worden.

In de laatste 20 jaar van ‘appeasement’ en elite-uitwisseling met de CCP, heeft China niet meer geliberaliseerd, maar Amerika meer autoritair gemaakt. Dit is de dynamiek die moet veranderen, en dat zal niet gebeuren totdat het Amerikaanse volk een terugkeer begint te eisen naar de waarden die Amerika groot hebben gemaakt, in plaats van de steeds veranderende grillen van een onsamenhangende heersende elite.

De Verklaring stelt terecht: “De mensheid is meer geneigd om te lijden, terwijl het kwaad te lijden heeft, dan om zichzelf recht te zetten.” Het is tijd om onszelf recht te zetten.