Massale lockdowns in de strijd tegen het coronavirus hebben meer levens verkort en beëindigd dan gered
Een jaar nadat de gevaren van lockdowns al naar voren werden gebracht worden nu de feiten blootgelegd.
Twee gloednieuwe studies van het National Bureau of Economic Research rechtvaardigen volledig Revolver.news’s eigen verslaggeving van het afgelopen jaar: Massale lockdowns in naam van de strijd tegen het coronavirus hebben meer levens beëindigd en verkort dan gered. Uiteindelijk hebben ze niet eens levens gered.
De eerste studie, van vier academici die verbonden zijn aan de RAND Corporation en de University of Southern California, analyseerde het effect van “shelter-in-place”-beleid (thuisblijfbeleid) op het sterftecijfer over de hele wereld en kwam tot de bevinding dat dergelijk beleid gemiddeld het aantal sterfgevallen deden toenemen:
Als een manier om de overdracht van COVID-19 te vertragen, hebben veel landen en Amerikaanse staten een “shelter-in-place” (SIP) beleid ingevoerd. De effecten van het SIP-beleid op de volksgezondheid zijn echter a priori dubbelzinnig, aangezien zij onbedoelde nadelige gevolgen voor de gezondheid kunnen hebben. Het effect van SIP-beleid op COVID-19 transmissie en fysieke mobiliteit is gemengd. Om de netto-effecten van het SIP-beleid te begrijpen, meten wij de verandering in het aantal sterfgevallen na de invoering van het SIP-beleid in 43 landen en alle Amerikaanse staten. We gebruiken een event study om veranderingen in het aantal extra sterfgevallen na de uitvoering van een SIP-beleid te kwantificeren. Wij stellen vast dat na de uitvoering van een SIP-beleid het sterftecijfer stijgt. De toename van de oversterfte is statistisch significant in de onmiddellijke weken na de uitvoering van de SIP alleen voor de internationale vergelijking en doet zich voor ondanks het feit dat er een daling was in het aantal oversterftegevallen voorafgaand aan de uitvoering van het beleid. Op het niveau van de VS-staten neemt de oversterfte toe in de eerste weken na de invoering van de SIP en daalt vervolgens tot onder nul na 20 weken SIP-implementatie. We hebben niet kunnen vaststellen dat landen of VS-staten die het SIP-beleid eerder hebben ingevoerd en waar het SIP-beleid langer van kracht is geweest, een lager sterftecijfer hadden dan landen/VS-staten die het SIP-beleid trager hebben ingevoerd. We hebben ook geen verschillen kunnen waarnemen in de trend van het aantal sterfgevallen vóór en na de uitvoering van het SIP-beleid op basis van de COVID-19 sterftecijfers van vóór de SIP.
Na een grondige beoordeling van sterftecijfers in tientallen landen, concludeert de paper:
De uitvoering van het SIP-beleid lijkt niet te hebben geleid tot een vermindering van het sterfteoverschot. Er zijn verschillende mogelijke verklaringen voor deze bevinding. Ten eerste is het mogelijk dat het SIP-beleid de overdracht van COVID-19 niet vertraagt. Zoals eerder besproken, vinden eerdere studies slechts een bescheiden effect van het SIP-beleid op de mobiliteit. Een mogelijke reden voor het bescheiden effect op de mobiliteit kan zijn dat individuen hun gedrag veranderen om het COVID-19-risico te vermijden, zelfs bij afwezigheid van SIP-beleid. Het is ook onduidelijk of bescheiden verminderingen van de mobiliteit de verspreiding van een via de lucht verspreide ziekteverwekker kunnen vertragen. Ten tweede is het mogelijk dat het SIP-beleid het aantal sterfgevallen door wanhoop heeft doen toenemen als gevolg van de economische en sociale isolatie-effecten van het SIP-beleid. Recente schattingen in de VS tussen maart en augustus 2020 laten zien dat overdoses drugs, moorden en onopzettelijke verwondingen in 2020 zijn toegenomen, terwijl het aantal zelfmoorden is afgenomen (Faust et al. 2021). Ten derde suggereren bestaande studies dat SIP-beleid leidde tot een vermindering van niet-COVID-19-gezondheidszorg, wat mogelijk heeft bijgedragen aan een toename van niet-COVID-19-doden.
Opmerkelijk is dat de studie al tot de bevinding komt dat lockdowns bijna geen waarde hadden, zonder zelfs nog de economische gevolgen ervan te evalueren.
De tweede studie, van een team dat verbonden is aan de Wereldbank, de Universiteit van Michigan en de Nationale Universiteit van Singapore, is nog somberder. Overal ter wereld werden de levens die dankzij de lockdowns konden worden gered, tenietgedaan door een stijging van het sterftecijfer bij kinderen.
In landen met lagere inkomens kan de economische inkrimping die gepaard gaat met lockdowns om de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan, de kindersterfte doen toenemen, waardoor de door de lockdown bereikte sterftevermindering teniet wordt gedaan. Om dit effect te formaliseren en te kwantificeren, bouwen wij een macro-gevoelig-geïnfecteerd-hersteld model op met heterogene agenten en een landspecifieke relatie tussen economische neergang en kindersterfte, en kalibreren het met gegevens voor 85 landen in alle inkomensniveaus. We stellen vast dat in landen met een laag inkomen een lockdown kan leiden tot een verlies van 1,76 kinderlevens ten gevolge van de economische inkrimping per vermeden COVID-19-sterfte. In landen met een lager middeninkomen en een hoger middeninkomen bedraagt deze verhouding respectievelijk 0,59 en 0,06. In sommige landen kunnen lockdowns dus tot een netto toename van het sterftecijfer leiden. De optimale lockdowns zijn in armere landen korter en milder dan in rijke landen, en leiden nooit tot een netto toename van het sterftecijfer.
Conclusie: In armere landen was alleen de economische impact van COVID-19 lockdowns op zich voldoende om de kindersterfte te verhogen met 1,76 kinderen voor elke coronadode die door de lockdowns en maatregelen werd voorkomen. In lagere-middeninkomenslanden zal de economische schade van lockdowns één kind doden voor elke twee afgewende Covid-doden, en zelfs in hogere-middeninkomenslanden staan 19 voorkomen coronavirusdoden tegenover één extra dood kind.
In het model van de studie hebben alleen landen met lage inkomens een letterlijke toename van het aantal sterfgevallen als gevolg van de lockdown in vergelijking met het land zonder de lockdown. Maar het is niet zo eenvoudig als een één-op-één vergelijking in mensenlevens. Een kind dat sterft door een verhoogde zuigelingensterfte verliest veel meer van zijn of haar leven dan een tachtigjarige die een vermijdbare dood sterft door het coronavirus. Daarom moeten bij elke serieuze berekening van de voordelen van lockdowns of ander volksgezondheidsbeleid de berekeningen worden gemaakt in levensjaren in plaats van in gewone mensenlevens.
De kern van Revolver’s eigen rapport over coronavirus lockdowns dat tien maanden geleden werd gepubliceerd werd uitgezonden door Tucker Carlson op Fox:
Tucker Carlson Discussing New Coronavirus Study By Revolver News On The Impact Of The Lockdowns
Tucker Also Speaks With Dr. Scott Atlas On The White House's Strategy In Dealing With The Coronavirus & The Media Lying About Him pic.twitter.com/VXcmIFsSmy
— The Columbia Bugle 🇺🇸 (@ColumbiaBugle) September 2, 2020
Net zoals de moderne economie een dramatische overdracht van rijkdom is van de jongeren naar de ouderen, ging het bij de lockdowns van het coronavirus om een overdracht van het leven zelf tussen de generaties. Door de verhoogde kindersterfte en andere calamiteiten werden de jongeren opgeofferd om het leven van de hoogbejaarden in stand te houden. En toch, zoals de eerste studie hierboven aangeeft, was dit kwaadaardige offer niet eens effectief, aangezien lockdowns geen significante invloed hadden op de sterftecijfers.
Gelukkig komt er nu eindelijk een einde aan de lockdowns van het coronavirus in het hele land, bijna een jaar nadat duidelijk werd hoe waardeloos ze waren. Het mag niet meer terugkomen, maar volksgezondheidsextremisten blazen nu al de “Delta-variant” nieuw leven in, onvoorstelbaar dat ze hiermee door kunnen gaan.
Als er later dit jaar, of in de komende jaren, een merkbare toename is van het aantal gevallen van het coronavirus, zal er van linkse zijde enorme druk komen om de tirannieke lockdowns weer in te voeren.
De meest destructieve gebeurtenis van 2020 was niet het coronavirus. COVID-19 is niet wat jou weerhield van een bezoek aan je ouders. COVID-19 dwong je kinderen niet om een jaar thuis opgesloten te blijven zonder reden. COVID-19 heeft niet de helft van de kleine bedrijven in jouw stad kapot gemaakt. COVID-19 heeft je niet beroofd van je vrijheid van meningsuiting. Het was de handhaving van de heersende klasse die dat deed.
COVID-19 laat zien dat dat het beleid van de ‘experts’ enorm schadelijk is. Gezond verstand beleid, zoals in South Dakota, bleek veel beter dan het niet-medische clowns-circus dat aan de landen werd opgedrongen door ‘volksgezondheidsdeskundigen’. De lockdowns waren niet het product van een slechte kosten-baten analyse. Ze waren het product van een heersende klasse die nooit een kosten-batenanalyse maakte.
Of misschien hebben ze toch een kosten-batenanalyse gemaakt, maar dan van een heel andere orde:
Een jaar lang zijn we geregeerd door een heersende klasse die beleid kozen op basis van paniek, je doet het voor de ander en een kudde mentaliteit. Dezelfde figuren die verantwoordelijk waren voor de slechte lockdowns, nemen nu ook zelf de bevoegdheid om het strafrecht, het onderwijs, de economie en de landen zelf te hervormen. Ze horen volledig van hun macht te worden ontdaan!
ADVERTISEMENT