Opinie: De nieuwe toren van Babel

Opinie: “Samen naar de eindstreep. En verder.” De verkiezingsslogan van de VVD doet mij persoonlijk de haren te berge rijzen. Heus, een overwoekerd ‘coronahoofd’ is er niets bij. Als de VVD het over ‘verder’ heeft, houd ik mijn hart vast voor driedubbellaagse schijnveilige mondkapjes, een eindeloze rits aan opgedrongen injecties en een zielloze generatie van deugmensen, mensenschuwe tieners en hypochonders. 

“I’m gonna live forever, I’m gonna learn how to fly high, I’m gonna make it to heaven”, zo klinkt het iconische jaren tachtig nummer van Irene Cara uit de musical Fame. Onvergankelijk en onvergetelijk willen zijn, de hemel kunnen bereiken, zijn zoals God. Waar kennen we dit toch van?
Het doordrukken van ‘het nieuwe normaal’ doet mij denken aan het Bijbelverhaal over de toren van Babel (Genesis 11 vers 1-9). Na de zondvloed zouden de overlevenden een enorme stad willen stichten, die maar liefst tot aan de hemel zou reiken. Dit ambitieuze project moest de mensen dienen, maar de ervaring leerde dat het andersom was; de mensen dienden het project. In het mysterieuze en verloren gegane boek ‘Jasher’ kunnen we lezen dat men huilde wanneer er een steen viel, maar als er een mens viel, liet men hem liggen. Even volhouden nog, we doen het voor de toren.

De bezetenheid van de mens om almachtig en ‘als God’ te zijn, deed (en doet) hem denk ik uiteindelijk de das om. Want wat als de eindstreep steeds verlegd wordt? En wat als ‘verder’ gewoon veel en veel te ver gaat? Dan ontstaat er chaos en is de enige echte remedie ongetwijfeld een nieuwe Babylonische spraakverwarring.

Goethe zei ooit: “wat ook als waarheid of fabel in duizend boeken aan jou verschijnt, dat alles is een toren van Babel, indien de liefde het niet verenigt.”