Opinie: Kleuren die vloeken

Opinie

Een beeld, geluid, geuren en kleuren, ze kunnen ineens herinneringen oproepen. Een indrukwekkend boeket bloemen in de kleurstelling paars en rood triggerde een herinnering, ik moest weer terugdenken aan een borduurwerkje dat ik vroeger op school had gemaakt, met rood en paars. Mijn moeder vertelde mij toendertijd dat rood eigenlijk vloekt met paars, net als nog een paar andere kleurencombinaties. Maar waarom? Ja dat was nu eenmaal zo, dat was zo bepaald. Zoals veel in die tijd van bovenaf werd bepaald. Een eigen mening hield je maar beter voor je.

De mensen stonden toen onder het gezag van autoriteiten, ze keken al op tegen de burgemeester, de notaris, de dokter en de pastoor. Dat waren de notabelen. Laat staan hoe veraf de regering en de koningin van het volk stonden.

Maar tijden veranderen, de tv kwam de huiskamer binnen en de media groeide. De maatschappij werd eigentijds en divers, kleding met vloekende kleuren werd mode, de jeugd werd tegendraads. Smaak kon net zo goed iets persoonlijks zijn als van een hele groep, mode mocht extremer. “For the times they are a-changin”, “All you need is love”, “If you’re going to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair”, het werd allemaal gezongen, hoewel veel ouderen de Engelse populaire liedjes toen vaak niet konden verstaan.

Men begon weerstand te bieden aan het gezag, autoriteiten vielen van hun voetstuk. Tirannen werden ontmaskerd. Men zong protestliederen,  je mocht in het openbaar ergens tegen zijn, tenminste.. meestal.  Maar men liet zich niet tegenhouden, het was de kracht van de grote aantallen. Mensen werden veel actiever in vakbonden, opkomen voor rechten vond men heel belangrijk. Creativiteit en zelfontplooiing werden gewaardeerd met alle soorten van uitingen daarvan, ook emoties mochten er zijn. Er werd veel gezongen en gedanst, er werd gefilosofeerd over het leven. Mensen die hun jeugd beleefden in deze jaren, spraken vaak nog met heimwee over deze tijd.

Nu is het 2021, mij moeder alweer wat jaren niet meer hier op aarde en vrijheid lijkt helemaal niet meer vanzelfsprekend. Zelfs dansen en zingen mogen niet meer, en nog zoveel wat zo vanzelfsprekend was. Ik snap het wel dat de huidige demonstraties, manifestaties en het in vrede liefdevol willen samenzijn aan de hippies, de nozems etc. uit de jaren 60-70 doet denken. Het gaat om dezelfde verworvenheden maar dan andersom, nu dreigen we ze te verliezen. Tenminste als het aan de autoriteiten ligt.

De autoritaire regeringsleiders, ingefluisterd door hun eigen adviseurs en beleidsmakers, willen het totale gezag over ons, dat werpt ons nog meer terug in de tijd, met als groot verschil met toen, dat ze ons nu aan A.I. willen linken. Lekker makkelijk, is de kijk eraf. Zit geen mens ze meer in de weg. Wie leeft die leeft, wie sterft die sterft. Maar wat zij schijnbaar missen, maar wij niet, dat zijn het gevoel, een hart en ziel en een geweten, wij zijn uiteraard niet geschikt voor een gerobotiseerd bestaan, zij zelf blijkbaar wel.

Deze nep politici, want ze blijken de betekenis van minister helemaal niet te snappen, het Latijnse woord dat letterlijk “dienaar” betekent, dienaar van het volk, hebben zich ziekelijk veel macht en geld toegeëigend waar wij ze als volk nooit onze goedkeuring voor hebben gegeven. Hun ernstige overmoed maakt dat ze zich veel groter wanen dan ze in werkelijkheid ooit kunnen zijn. Deze kleurloze figuren leven in een totaal andere realiteit, tegengesteld aan onze werkelijkheid. Het is alsof we in een hele slechte film meespelen. We kunnen hun script gewoon verlaten, hier niet meer aan meedoen. Kleurloze ongeschikte politici vloeken met de echte wereld vol kleur. “Power to the people, right on!”