Opinie: In december 2020 is de science-fiction film ‘Songbird’ uitgekomen, geregisseerd door Adam Mason. De film is in het voorjaar en de zomer van 2020 opgenomen. In de trailer van deze film, gebaseerd op de COVID-19 pandemie, laat de ‘fictieve’ situatie in de Verenigde Staten zien in 2024. Het virus is gemuteerd naar een COVID-23 variant, en de crisis gaat inmiddels het vierde jaar in. Maatregelen zijn streng: verplicht via de telefoon temperatuur meten en besmette personen worden tegen hun wil in quarantaine-kampen geplaatst. Hoofdrolspelers hebben een virtuele relatie, omdat ze geen fysiek contact mogen hebben. Anderen worden gevolgd in hoe hun werk en leven verloopt in crisistijden. Degenen die immuun zijn, zijn te herkennen aan polsbanden, en hebben meer bewegingsvrijheden. Zijn deze filmscenario’s wel science-fiction? De basis voor de realiteit van 2020 lijkt al gelegd: stevig wordt opgetreden tegen ‘verspreiders’ en ‘niet-conformisten’. Velen zijn geneigd blind te vertrouwen op dat we het ‘samen doen’ om het virus er onder te krijgen en dat de overheid ons voor het virus beschermt. De keuze van de tekst ‘…don’t worry…’ uit Bob Marley’s hitsong voor deze film sluit goed aan op dit sentiment, en lijkt ons te willen geruststellen met het idee dat ‘zorgeloosheid door controle’ mogelijk is. De toekomst zoals geschetst is een realistisch doemscenario naar mijn mening.
