Waarom bezit Bill Gates zoveel landbouwgrond?
De naam Bill Gates en zijn Bill & Melinda Gates Foundation is niet meer weg te denken anno 2021. Sommigen zien hem als een zuiver-op-de-graat filantroop en de man van Microsoft, anderen zien hem als een man met een agenda die nadelig voor de wereldbevolking uitpakt. Vooral met zijn investeringen in vergaande nanotechnologie en zijn uitspraken over de overbevolking van de huidige wereld, het coronavirus en het vaccineren, zorgt dat er twijfels zijn over zijn goede bedoelingen. Te meer omdat de Foundation verder wijdverspreid investeert in de transportsector, (plantaardig) voedsel, vaccins, bio-engineering, ruimte-technologie, justitiële instellingen, gezondheidszorg (zoals anticonceptie en biomedische technologie) en onderwijs.
Een recente investering van de Foundation maakt dat Bill Gates inmiddels de grootste bezitter van privé-landbouwgrond is in de Verenigde Staten (overzicht staten onderaan dit artikel). Hij staat verder onderin de top 50 van de Land Report 100 van Amerikaanse grootgrondbezitters. Andere rijke ondernemers bezitten ook veel hectares, onder wie Amazon’s Jeff Bezos, CNN-oprichter Ted Turner en mediamagnaat John Malone. Landbouw is volgens de website van de Foundation al veel langer een belangrijk aandachtsgebied. In 2008 investeerde het al in het verbeteren van de kwantiteit en kwaliteit van de landbouwproductie van landen in Sub-Saharisch Afrika en delen van Azië. Enkele jaren terug lanceerden zij Ceres 2030 ‘a groundbreaking data project to support smallholder farmers and end hunger’. Met als doel te willen zorgen voor een duurzame landbouw, en bij willen dragen aan de Sustainable Development Goals.
Waarvoor gaat de stichting deze landbouwgrond gebruiken? Een einde aan honger maken klinkt erg altruïstisch. Het is de vraag of de kleine boer zich gesteund voelt. Meer landbouw in handen van de rijken der aarde geeft meer macht, en als in een middeleeuws feodaal systeem maakt het boeren alleen nog maar meer afhankelijk van de rijken die bepalen. In deze tijden van de Agenda 2030 en de UN SDG’s verdienen de technocraten veel aan de ‘benodigde’ efficiëntie-slag en digitalisering. Zullen zij als technocraten zich niet alleen richten op het productieproces, maar ook gaan sleutelen aan de kwaliteit van ons voedsel? Begrippen als bio-security en genetic engeneering lijken in de toekomst bepalend te zijn. Onduidelijk is in hoeverre dit de boeren en andere burgers zal dienen.
